الگویی جدید برای تحمل پذیری خطای نرم افزاری بر پایه جنبه گرایی

امروزه با گسترش روزافزون سیستم های نرم افزاری و کاربرد آنها در محیط های حساس و حیاتی مانند سیستم های کنترل ترافیک هوایی، سیستم های بانکداری الکترونیکی و غیره بیش از پیش مقوله ی قابلیت اطمینان در این سیستم ها اهمیت یافته است. تحمل پذیری خطای نرم افزاری یکی از روش های دستیابی به قابلیت اطمینان بالا در سیستم های نرم افزاری است. تحمل پذیری خطای نرم افزاری به قابلیتی از نرم افزار اشاره دارد که در صورت بروز خطا نیز نرم افزار بتواند به فعالیت خود ادامه دهد. پیاده سازی سازوکارهای تحمل پذیری خطا با استفاده از روش های سنتی مانند شی گرایی باعث کاهش قابلیت استفاده مجدد، قابلیت نگهداری و درک و فهم سیستم می شود. دلیل این امر آن است که تحمل پذیری خطا دغدغه ای مداخله ای است و هنگام پیاده سازی، واحدهای مختلفی از نرم افزار را درگیر خود می کند. برای حل این مشکل استفاده از برنامه نویسی جنبه گرا و مفهوم جنبه می تواند مفید واقع شود. بدین منظور دو سازوکار بلوک سعی مجدد و برنامه نویسی خودبررسی انتخاب و با استفاده از جنبه گرایی، مدل سازی شده اند. سپس دو الگوی طراحی به نام های «الگوی طراحی بلوک سعی مجدد جنبه گرا» و «الگوی طراحی برنامه نویسی خودبررسی جنبه گرا» ارائه شده است. الگوهای پیشنهادی با انجام دو مطالعه موردی و با استفاده از شاخص های جداسازی دغدغه ها و اتصال مورد ارزیابی قرار گرفته اند.